Richting Hobart

Het laatste stukje richting Hobart gaan we via de highway. Tot dan toe bleek dat een goede beslissing te zijn, maar dit stuk bleek het een vergissing te zijn. De weg was heel  druk. Vooral het laatste stukje vlak voor de brug was nagelbijten, want er was zelfs geen pechstrook. En dan slaat het noodlot nog eens toe. We knallen tijdens een afdaling op elkaar. Gelukkig allemaal niet erg, vooral heel serieus geschrokken.
Na enkele akelige momenten terug de fiets op en dan de brug in Hobart over. Er blzeb amper ruimte te zijn voor een goed geladen fietser te laten passeren. Ook stond er veel wind, maar het was wel heel spectaculair. In Hobart verbleven we bij het gastvrije duo El en Daniel en hun 2-jarig zoontje Basil. Deze toonden maar weer eens hoe gastvrij de Tasmaniers zijn. We verbleven 2 heerlijk rustige dagen in hun prachtig huisje in Sandy Bay. Na overleg besloten we een auto te huren en de westkust te bezoeken. Enook: wie naar Hobart komt moet naar het MONA, het museum voor moderne kunst. Tja, ik heb er niks op tegen, maar ik word toch wilder van het feit dat er een groene rosella (soort vogel) naast de tent komt zitten dan een ijzeren plaat met een gat in en dat soort dingen. Toegegeven, er waren wel enkele knappe dingen.
Maar als natuurliefhebber zal de westkust nog een stukje knapper blijken te zijn. Hierover meer in volgende blog.

Oostkust Tasmanië 2

Om van Coles Bay verder te gaan zouden we 30km terug moeten fietsen over dezelfde, redelijk saaie weg als de dag ervoor. We moesten iemand met een bootje vinden die ons 100m naar een lang smal schiereiland kon brengen zodat we ons een saaie rit konden besparen. En dat is gelukt natuurlijk. U ziet, het weer is nogal wisselvallig: een mooie dag, regendagen, mist, dan weer koud, enz

En wat doe je op een regenachtige dag? Fietsen en een stuk taart eten. De eerste keer dat we eens lekker gebak hebben gegeten. Ze maken hier ook iets wat op een tom poes lijkt, alleen heb je een kettingzaag nodig om er een stukje af te snijden.

En we fietsen verder via Swansea richting Triabunna.

Vanuit Triabunna namen we de ferry richting het paradijslijke Maria Island. Hier hoeft niet veel uitleg bij.

De benen zijn ondertussen wat moe en de weg wordt wat steiler (heel steil zelfs. We passeren de Break-me-neck hill en de Bust-me-gall hill. Humor hebben ze hier wel) en wat gevaarlijker. En dus nemen we een stukje de bus. Maar eerst nog een marktje doen. Allez, toch een beetje. Ondertussen vriezen mijn tenen van mijn voeten (over contrasten gesproken).