zaterdag 26 januari 2019

Touring the Wild West

Om tot in Franz Josef te komen moet je via de Haast Pass. Een prachtige weg, die volgens mij heerlijk is om te fietsen. Alleen liggen er wat bergjes tussen en de bevoorrading ligt erg ver uit elkaar. Nog een reden voor ons om de bus te nemen was het weer. Gieten, gieten, gieten. Even dacht ik dat we maar best een ark zouden bouwen. De bus reed met momenten meer door een beek dan op een weg.











De volgende dag was het alweer beter. Tijd voor een ritje richting gletsjer.
















Papegaai, 3 letters. Een vraag die wel eens opduikt in een Zweeds kruidwoordraadsel. Het antwoord is 'ara' of 'kea'. Een ara kent iedereen, het archetype papegaai, op de schouder van een piraat. Maar een kea is veel minder gekend. Ten onrechte, want het is een geweldige vogel. Mega intelligent (ze kunnen makkelijk vuilnisbakken slopen, ook al ligt er een zwaar blok hout op, ze kunnen samenwerken) en super nieuwsgierig (ze vreten aan alles). Op de parking voor de gletsjer (nu ja, voor de gletsjer. Die is ondertussen zo ver teruggetrokken dat het vanaf die parking een flinke wandeling wordt) staan kooien om je fiets in op te bergen, want ze zijn zot van lederen zadels en remkabels. In NZ is hij bedreigd en wordt hij wel eens mountain parrot genoemd. Jullie weten ondertussen dat ik wel gek van vogels ben en dit was alweer een prachtige verschijning. Deze was druk bezig ruitenwissers en rubberen dichtingen te molesteren.






In Franz Josef kan je ook nog een andere vogel gaan bekijken: de Rowi kiwi. De meest zeldzame kiwi. Je mocht er geen foto's nemen. Best interessant, ze hadden in de opvang ook nog tuatara's of brughagedissen. Als er 1 dier is dat het dichtst aanleund bij de familie van de dino's, dan is het de tuatara. Ook interessant, hij heeft 3 ogen, maar daar ga ik niet verder op in. Zoek het maar eens op.
En om af te sluiten kan je in dit dorp na zonsondergang op stap gaan om een piepklein dier te bewonderen. Je draait het eerste het beste wandelweggetje in richting regenwoud en plotseling verschijnen er overal glimwormen. Alsof je in het pikkedonker door het bos wandelt met kerstverlichting. En dan zie ik op 1 m in de boom een possum. Hier een exoot, in Australië heb ik er geen van zo dichtbij gezien (behalve toen ik met Sofie in Australië was, toen is er eens eentje in mijn bord spaghetti gesprongen. Geen leugen.)

Enfin, genoeg over beestjes, fietsen maar. Richting Whataroa. Vaak fiets je door regenwoud, bijzonder mooi (heel dicht bebost met heel veel varens en varenbomen) en heel lawaaierig. Cicaden maken een hels lawaai. Met momenten verstaan we elkaar maar amper.
Het verkeer is hier blijkbaar veel rustiger dan aan de andere kant van de zuidelijke Alpen. Hier toetert men, steekt men duimen uit het venster, wuift men en roept men aanmoedigingen van jewelste. Heel leuk, maar Thibaut schrikt zich telkens weer een ongeluk.















Whataroa is een piepklein dorp, maar het heeft wel iets. En het is er rustig, ik ben 's avonds gaan wandelen en de stilte overheerst. Af en toe hoor je een koe loeien. Want de melkkoe is het hier in NZ stilaan aan het overnemen van de schapen. Wol is minder in trek en Chinezen vertrouwen meer melk uit het buitenland dan hun eigen melk. Dus schapen gaan eruit, koeien staan hier overal. En herten. Heel veel hertenboerderijen, maar je vindt er geen vlees van in de supermarkt. Spijtig.

Dit soort dorpjes heeft een aantrekkingskracht op mij. Ik ga met Thibaut naar de bib, die gelegen is in het schooltje. Werkelijk een prima bib. De kinderen van Whataroa hebben geluk met zo'n mooie bib. Thibaut koos al snel enkele boekjes. Of we die even mochten lenen vroegen we de vriendelijke directrice. Maar natuurlijk. Die vriendelijkheid en dat blind vertrouwen in de goedheid van anderen dat zie je bij ons niet meer. Daarom hou ik zo van die kleine plekjes. De basisschool telt slechts 40 leerlingen (een schril contrast met de 1600 van het Sint-Rita college waar ik werk), ze hebben er een rugbyveld, het is er groen en ze hebben zelfs een eigen zwembad. Werkelijk een prachtige school.









's Morgens zit deze kever op mijn fietstas alsof hij wil zeggen dat hij mee wil. 
We wuiven Whataroa uit en fietsen richting Hari Hari. Thibaut is vorige avond te laat in bed gekropen met al die boekjes en heeft er niet veel zin in. Het is regenachtig en fris. Maar al vlug is het klimmen geblazen. Geen bijzonder moeilijke klim, maar het zweet staat ons toch even op het gezicht. 












In Hari Hari gaan we een pintje drinken. Volgende foto: welke Harley is het milieuvriendelijkst?


Aan alle mooie sprookjes komt ...

Aan alle mooie sprookjes komt een einde, zo ook aan dat van ons. We zitten terug in België waar we terug herenigd zijn met onze fietsen. Vo...