Kauri Coast

We rijden terug richting Auckland via de Kauri Coast. Maar eerst gaan we ons volledig laten gaan en ons gedragen als kleine jongetjes en rijden naar Ninety Mile beach, dat eigenlijk maar 55 mijl lang is. Blijkbaar een corrupte meetlat gebruikt. Het 90 Mile beach is wel een officiële weg waar je op mag rijden en waar dezelfde regels gelden, passeren langs links en zo. Als je een 4x4 krijgt als huurwagen dan nodigt dat uit om eens stom te doen en dus knallen we 'The Beast', zoals we onze huurwagen genoemd hebben, door de branding . Geweldig, al moet ik toegeven dat het na 10km wel wat begint te vervelen. En dus keren we de kar en rijden terug. Met een gewone wagen is het toch niet te doen hoor en dat merken we als we het strand verlaten en over de duinen moeten. Maar geen paniek dacht ik, wij zitten in een 4x4. Totdat onze snelheid gestaag zakte tot het vriespunt en we dus vast zaten. Ik kon het niet geloven. Na al de avonturen in het begin van onze reis met Rob en Rona in Queensland, komen wij vast te zitten in een belachelijk duintje. Ok, we zetten een jonge chauffeur achter het stuur en duwen maar. Dat werkte een beetje en eigenlijk voelde ik mezelf even Hulk toen dat gevaarte naar voren kwam. Helaas kwam het maar een halve meter naar voren. Tja dacht ik, geen paniek, er woont hier veel volk in de buurt, er stond zelfs een traktor op het strand, blijkbaar gebeurt dat nog wel eens. En kijk, er kwam al meteen een man ons helpen. Of we wel een 4x4 hebben vraagt hij. Natuurlijk zeg, dit is The Beast'. Jaja, maar heb je hem ook in 4x4 gezet vraagt hij. ?????? Blijkbaar is er een speciaal knopje voor. Oeps, en meteen vlogen we over de duinen.

Eigenlijk was het plan om de wegen van de de fietsroute Tour Aotearoa te volgen, die vanuit het meest noordelijke puntje, Cape Reinga tot het uiterste zuiden gaat (Bluff). De trip is meer dan 3000km en de fanaten rijden hem uit in 30 dagen. Nu, leuk is dat niet denk ik om er zo snel tegenaan te gaan. Het is ook grotendeels mtb parcours. Maar ik kan trots zijn te zeggen dat wij er wel een groot stuk van gefietst hebben maar niet helemaal en niet in 30 dagen.
We rijden dus naar Rawene, een leuk dorp dat je enkel per ferry kan bereiken vanuit het Noorden. De weg tot Omapere geeft je een zicht op een enorme duin. Redelijk spectaculair.

Het Kauriwoud is het plek waar Tane Mahuta staat, de grootste en heiligste kauri boom volgens de Maori's.
Op de moment dat wij er waren, was er een rondleiding voor een school, ik schat dat het allemaal 1e of 2e jaars uit het secundair onderwijs waren (of beter, van die leeftijd want hier heet dat anders). Enkele Maori's deden de rondleiding en ze sloten hun rondleiding af met een Maori lied over de boom. Het is moeilijk te beschrijven wat je voelt, ziet en hoort, maar probeer het volgende voor te stellen. Je staat voor een gigantische boom (er leven meer dan 100 verschillende soorten planten in die boom), rondom je zie je verder alleen maar regenwoud, je hoort enkel vogels, het is verder muisstil (geen enkele leerling gaf ook maar een kick, ongelooflijk) en dan wordt er een heerlijk zacht lied gezongen met gitaar als begeleiding. Tja, dan voel je je vrij, vredig, levend.

Verder gaan we nog wat wandelen in het woud, al zit het weer niet altijd mee. En we kunnen het niet laten om toch nog enkele paadjes met de 4x4 te rijden nu we weten waar het knopje zit.

Een laatste nacht alvorens naar Auckland te rijden brengen we door net buiten Whangarei. Het hostel waar we verbleven ligt vlak bij de Abbey Caves. Grotten, die je kan bezoeken op eigen risico. Ik kleffer in de eerste en ben meteen blij dat Thibaut er niet bij is. Door de regen zijn de rotsen super glad en ik denk niet dat Thibaut er veilig in of uit was geraakt. Maar ik ben wel getrakteerd op een heleboel glimwormen (en natte schoenen).

In Auckland ontspannen we ons, brengen de auto weg en maken een laatste rit met de fiets. Als het fietspad zich langs de autosnelweg begeeft, fiets ik nog enkele kilometers, maar stop dan, kijk naar het verkeer en bedenk dat het tijd is om te stoppen met fietsen en keer terug.

Thibaut slaat nog wat literatuur in en we brengen nog wat tijd door in de bibliotheek van Auckland (je kan er oa Suske en Wiske lezen in het Nederlands). Tijdens onze laatste avond wandel ik door een park, sta stil onder eucalyptus bomen en kijk naar een rugby training. Australië en Nieuw Zeeland zijn 2 prachtige landen, en het was een heel avontuur om deze te bezoeken met een 11- jarige fietser. Maar nu wachten 2 prachtvrouwen, Charlotte en Sofie op ons in Thailand, dus zijn we blij om te vertrekken.