vrijdag 17 mei 2019

Aan alle mooie sprookjes komt ...

Aan alle mooie sprookjes komt een einde, zo ook aan dat van ons. We zitten terug in België waar we terug herenigd zijn met onze fietsen.
Voor ons vertrek naar Thailand hadden we die opgestuurd. Dat verliep prima, al is het een heel gedoe om de fietsen in zulke kleine dozen te krijgen. Down Under zijn de fietsdozen aanzienlijk kleiner dan bij ons. Alles moet er gedemonteerd worden om de fiets (zeker mijn fiets) in zo'n doos te krijgen: zadel, pedalen, wielen, spatborden, bagagedragers, stuur, zelfs Thibaut zijn achterlicht. Enfin, we kunnen onze fiets nu wel in mekaar steken in een recordtempo.

Onze laatste weken met Charlotte en Sofie waren een heel mooie afsluiter. Eerst had ik spijt dat ik de fietsen niet meegenomen had naar Thailand, maar het bleek daar zo ondraaglijk heet te zijn, dat ze onderweg naar huis waren. Waarschijnlijk zijn wij ook geen mensen die tegen zulke sauna temperaturen kunnen. Enfin, dat was dan ook meteen het enige jammere, want Thailand is een prachtig land met mooie natuur en een steeds groeiende hoeveelheid tempels.

Thailand, dat zijn olifanten natuurlijk. We hebben een opvangtehuis bezocht, waar verwaarloosde dieren, vooral olifanten, maar ook gibbons, beren, krokodillen, makaken, ... werden opgevangen, en we zijn op safari geweest om ze in het wild aan te treffen. Twee totaal verschillende, maar toffe trips.












Eten: wie aan Thailand denkt, denkt aan lekker eten: pad thai, fired riced (zoals we op verschillende menu's aantroffen), green curry soup, ... Een waar genoegen voor zij die lekker eet en helemaal niet super pikant. Zelfs onze kinderen vonden het lekker en hadden geen last met de pepers (zeker niet na 2 liter water achterover te kappen 😅). En eten is er absoluut niet duur. Zeker niet als je langs de eetstalletjes (die trouwens vrij veilig zijn qua voedselhygiëne) gaat. Om een idee te geven, we hebben eens een avond voor maar liefst 10€ gegeten en gedronken met z'n vieren (bordje pad thai of thai curry met basilicum, vers geperst sapje van mango of ananas erachter aan, gebakken chips en een pannekoekje). Meer dan genoeg gegeten dus.




Na Bangkok ging het richting NP Kaeng Krachan, waar we een opvangtehuis voor mishandelde olifanten bezochten. De organisatie (www.wfft.org), die volledig gedragen werd door vrijwilligers, zag het groots: ze zijn reeds uitgebreid naar opvang van andere dieren (gibbons, makaken, beren, krokodillen, ..., zelfs koeien) en willen nu ook nog tijgers gaan huisvesten. Een geweldige organisatie die we graag een warm hart toedragen.
Ons verblijf aan de rand van het NP was bij een lief mevrouwtje, maar ze sprak geen woord Engels. Om te communiceren moest ze naar Nieuw Zeeland bellen, naar haar zoon die daar werkt en die deed dan de vertaling. Maar ongelooflijk vriendelijk: kwam elke ochtend en avond met massa's vers fruit aanzeulen (stoelgang was dus geen enkel probleem), we mochten haar auto gebruiken, ze reed met ons rond, ... Dat rijden was wel grappig, ze was zo klein dat de autostoel helemaal naar voren stond en dan moest ze nog 2 kussens achter haar en een dik kussen onder haar steken om toch maar iets te kunnen zien.
































Ik zou nog kunnen doorgaan over hoe vriendelijk de Thai zijn, welk een gigantisch ecologisch probleem ze hebben (met al de plastic dat er daar rondzwerft), welke vogels en dieren we zijn tegen gekomen, maar dat is vooral veel tekst en dus een beetje saai.

Maar om het nog even te hebben over onze trip. Raad ik het aan? Absoluut, we hebben enorm veel mee gemaakt, geleerd en ervaren. Het enige gemis was het thuisfront.
De belangrijkste les was de ervaring om met weinig heel tevreden te zijn. Veel heeft een mens eigenlijk niet nodig.
En ja, we hebben allebei wel wat last om ons aan te passen, al ging dat voor mij iets sneller dan voor Thibaut. We missen nu al het onderweg zijn, de mooie landschappen, het slapen in een tent, ... Maar plannen voor nieuwe avonturen hebben we zeker al gemaakt (Canada, Peru, Compostela, Zweden, Italië, Denemarken, Noorwegen, ... ). Je hoort het, we gaan zeker niet stoppen.



2 opmerkingen:

  1. Dag Kristof, mooie blog.
    Enkele vragen. Hoe hebben jullie het aangepakt voor de school van Thibaut? Moest hij onderweg studeren? Werd dit toegestaan door de school? Heb jij loopbaanonderbreking genomen? Welk dagbudget hadden jullie voorzien? En was het fietsen een beetje doenbaar qua veiligheid? Mooie reis zo te zien.
    Mvg
    Marc Jaspers
    Beerzel-Putte

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Beste Marc,
      In één van mijn eerste posts staat een groot deel van de antwoorden op je vragen. Thibaut heeft een jaartje thuisonderwijs genoten. Eigenlijk zit dat prima in elkaar (in een van die posts staat eveneens een link naar een website van de overheid), je moet wel zelf voor lesmateriaal zorgen. Ikzelf heb inderdaad loopbaanonderbreking genomen en werk nu terug als leerkracht in Kontich.
      We hebben wel niet de goedkoopste landen gekozen. Ik rekende op een €80/ dag. Maar ik denk dat je heel wat goedkoper kan. Met een kleine rakker erbij ben je al wat vlugger geneigd om eens een trekkershut te huren als het eens regent en doe je ook meer op aan activiteiten waar ik zonder zoonlief nooit mijn geld aan gegeven had (al heb ik me reuze geamuseerd hoor). Als je nog verdere vragen hebt laat je het maar weten.
      Mvg,
      Kristof

      Verwijderen

Aan alle mooie sprookjes komt ...

Aan alle mooie sprookjes komt een einde, zo ook aan dat van ons. We zitten terug in België waar we terug herenigd zijn met onze fietsen. Vo...