Richting Hobart

Het laatste stukje richting Hobart gaan we via de highway. Tot dan toe bleek dat een goede beslissing te zijn, maar dit stuk bleek het een vergissing te zijn. De weg was heel  druk. Vooral het laatste stukje vlak voor de brug was nagelbijten, want er was zelfs geen pechstrook. En dan slaat het noodlot nog eens toe. We knallen tijdens een afdaling op elkaar. Gelukkig allemaal niet erg, vooral heel serieus geschrokken.
Na enkele akelige momenten terug de fiets op en dan de brug in Hobart over. Er blzeb amper ruimte te zijn voor een goed geladen fietser te laten passeren. Ook stond er veel wind, maar het was wel heel spectaculair. In Hobart verbleven we bij het gastvrije duo El en Daniel en hun 2-jarig zoontje Basil. Deze toonden maar weer eens hoe gastvrij de Tasmaniers zijn. We verbleven 2 heerlijk rustige dagen in hun prachtig huisje in Sandy Bay. Na overleg besloten we een auto te huren en de westkust te bezoeken. Enook: wie naar Hobart komt moet naar het MONA, het museum voor moderne kunst. Tja, ik heb er niks op tegen, maar ik word toch wilder van het feit dat er een groene rosella (soort vogel) naast de tent komt zitten dan een ijzeren plaat met een gat in en dat soort dingen. Toegegeven, er waren wel enkele knappe dingen.
Maar als natuurliefhebber zal de westkust nog een stukje knapper blijken te zijn. Hierover meer in volgende blog.