Oostkust Tasmanië

Na een heerlijk verblijf bij de supervriendelijke fietsers Gray en Leslie zijn we naar St Helens getrokken, wat rechts bovenaan aan de Oostkust ligt om vandaar af te zakken naar Hobart. De weg hier is veel rustiger en zowaar nog mooier. Eerst hadden we nog een fietspad, maar al vlug moesten we ons op de weg begeven.

Alles ligt hier vrij ver uit elkaar (toch in vergelijking met België): tussen wel wat dorpen ligt vaak 50km leegte en weilanden en dan plots zien we een pijl naar een brouwerij. Om het kort te houden: het was ok, maar kan echt niet tippen aan een Duvel of een bruine Westmalle.

Bicheno bleek een van onze favoriete plekken te zijn mede omdat er 's nachts wel wat pinguïns zaten. Foto's bij nacht dat gaat niet zo goed, maar de rest van Bicheno was ook wel de moeite.

Volgende halte was Coles Bay, wat aan de ingang van Freycinet NP ligt. Tasmaanse bestuurders zijn trouwens veel hoffelijke dan in Victoria. Ze remmen netjes af, blijven achter je als ze niet zeker zijn dat inhalen veilig is en blijven op een dikke 1,5m als ze inhalen.

Als je hier rondfietst zie je vooral (spijtig genoeg) veel dode dieren langs de kant van de weg, maar als je geduld en interesse hebt dan zie je ook veel levende dieren. Naast allerlei vogels, waarvan de zwarte kaketoes het grappigst en meest imposant zijn, zie je hier ook veel echidna's, wombats en kangoeroe's. Maar niets kon tippen aan deze grote jongen (of meisje) die voorbij kwam zwemmen toen ik op de kade een foto stond te nemen: een pijlstaartrog.