Kaikoura

Terug in Christchurch nemen we de bus richting Kaikoura. Met de fiets op de bus is altijd een beetje spannend (is er wel plek voor de fietsen? Hoe gaan de fietsen eruit zien als we er zijn? Hoeveel bochten gaan er komen en gaat Thibaut weer autoziek worden?). Allemaal zaken om je een heel klein beetje zorgen te maken dus. Maar het is wel een leuke en mooie trip. In de buurt van Kaikoura moet je heel veel wachten, want na de laatste aardbevingen zijn de wegen er erg aan toe. Maar je ziet wel heel wat zeeleeuwen die lekker liggen te zonnen op de rotsen.
Kaikoura blijkt, ondanks je het op iedere kaart van Nieuw Zeeland zult vinden, slechts 1 straat groot te zijn. Dit heeft tot gevolg dat alle toeristen met een camper of tent (en dat zijn er wel wat, want je kan Nieuw Zeeland toch niet bezocht hebben zonder hier te stoppen) op 2 campings terecht kunnen. Als die campings dan nog eens moeite gaan doen om mensen met tenten buiten te werken (door belachelijk hoge prijzen te vragen en piepkleine plekjes voor je tent op te stellen voorzien), dan krijg je wild kamperen. En net nu verschijnen er massa's artikelen in de krant dat het nu maar eens gedaan moet zijn met die onnozele wild kampeerders. Tja, het is inderdaad een probleem: te veel toeristen op 1 plek en te weinig voorzieningen. Waarom maak ik me druk vraag je je af? Wel we hebben 2 nachten geen oog dicht gedaan. Wij kruipen meestal vroeg in onze nest als we kamperen (met de kippen ... je kent dat wel he), maar dan hadden we geen rekening met de buren gehouden. Die kinderen gingen om 21u30 slapen. Netjes, geen probleem. Alleen had de moemoe, die mee op vakantie was, een nogal excentrieke manier om de kleintjes in slaap te wiegen. Eerst kregen ze een tirade over allerlei onheil over zich heen, want de moemoe bleef maar door ratelen. Die gastjes beginnen te bleiten natuurlijk. Wat had moemoe anders gedacht, die mannekes hadden zich verlekkerd aan een spannend verhaal over Sipje en Sopje en krijgen de donderpreek van de pastoor uit 'De Witte van Zichem' over zich heen. Om de leut compleet te maken begint ze dan maar die mannen op hun broek te meppen. Moesten er nog motten in die mannekes hun broekskes steken, die zijn er zeker en vast vakkundig uitgemept. Dus tegen 22u30 hou ik het niet meer uit en ga zeggen dat ze wat kalmer aan moeten doen. Helaas werkt het maar 1 minuut ofwel zaten ze zich af te vragen waarover ik het had, want ze spraken geen woord Engels. Onze 2de nacht verloopt behoorlijk gelijkaardig. Alleen heeft moemoe haar tent 20m verder verplaatst en horen we het ploffen op de broekjes als vuurwerk in de verte. In de plaats krijgen we campervans met passagiers die ieder kwartier naar de pot moeten en die heel de camping dat maar al te graag meedelen. 'Roger, waar ga je nu weer naartoe?' 'Zwijgt Maria, de bamigoring speelt weeral op' En zo verder, maar dan in het Chinees (of Mandarijn, maakt niet uit, het is toch ... voor mij)
Maar goed, heel dramatisch was het allemaal niet, ik overdrijf graag. Alles wat ik wilde toelichten is dat dit land de stroom toeristen niet meer kan slikken. En zeker hun gewoonten niet begrijpt. Als gevolg zijn het de Chinezen (alweer) die het altijd gedaan hebben. Maar ja, da's makkelijk, die zijn ook met zoveel. Toegegeven, ik vond de eerste keer dat ik een verbodsbord tegen kwam dat je verbiedt om op de wc-bril gaan te staan nogal lachwekkend. Maar toen bleek dat sinds China Nieuw Zeeland ontdekt heeft als toeristisch paradijs de verkoop van wc-brillen hier exponentieel gestegen is.

Maar goed, Kaikoura staat bekend om zijn marine wildlife: potvissen, dolfijnen, zeeleeuwen, albatrossen. Het zit hier allemaal. Wij dachten om dag 1 te gaan kayaken en naar zeeleeuwen kolonies te gaan kijken en om dag 2 dolfijnen te gaan spotten. Walvissen hebben we al veel gezien in Hervey Bay, dus die slaan we maar over. Kayaken op zee is geweldig, zeker met de kayaks die ze hier hebben: stabiel, ze hebben een stuurvin en zo'n doek die ervoor zorgt dat je broek niet na 1 minuut nat is, maar na 2 minuten. Onze gids is een heel toffe gast die niet alleen zijn job ter harte neemt, maar die ook uitblinkt in het gebruiken van coole stopwoordjes: alright team, no worries, sweet, too easy zijn maar enkele van de vele voorbeelden. We zijn de baai nog niet uit of onze gids roept tegen mij: Kristof dolphins, 12 o'clock, peddle as fast as you can. Ik zie niks, maar begin wel als een zot te peddelen. En effectief, even later zien we ze uit het water springen alsof het een lieve lust is. Het blijken er echt wel veel te zijn, ik schat rond de 100. De dieren komen graag naar ons toe, zwemmen voor onze kayak uit, duiken eronder, springen uit het water. Alleen, als je stopt met peddelen, dan is voor hun de lol er ook van af en zwemmen ze weg.
We blijven lange tijd bij de dolfijnen, maar vinden ook nog tijd om naar de zeeleeuwen te gaan kijken. Kortom, een dol fijne dag (tjonge, wat een flauwe mop).
De dag nadien blijkt het te regenen. Zo erg dat onze trip wordt geannuleerd. Maar dat vinden wij niet erg. Niemand kan ons die mooie herinneringen nog afpakken.