Bay of Islands

Het is al een tijdje geleden dat ik nog eens iets gepost heb. Het gebrekkig internet was een van de redenen (en ook nu is het rommel).
Enfin, lang zijn we niet in Auckland gebleven, we zullen er later nog terugkomen. Het idee was om met de bus naar Opua te gaan om daar onze laatste trail te beginnen, maar we moesten onze plannen bijschaven. Ten eerste doen de busmaatschappijen hier echt hun best om fietsers te mijden, niet alleen mopperen de chauffeurs de oren van je kop als ze merken dat er fietsen mee moeten, tegenwoordig lassen ze vooral dubbeldekkers in en is er dus gewoon geen plek. Verder is er in Opua niet zo schandalig veel te zien (en niet zo veel accommodatie). En dus huren we een wagen, een van de goedkoopste (toch de goedkoopste waar we onze fietsen in kregen)  bleek ook een van de grootste te zijn, een Toyota Hilux 4x4. Later hierover meer, maar het is echt een beest van een auto. Het leuke van met de auto reizen en niet met de bus is dat we ook af en toe kunnen stoppen onderweg. Hier zijn we op wandel.

We bezoeken ook een glimwormen grot. We mochten binnen niet filmen, want het zal niet zo goed voor die diertjes zijn en het is een heilige plek voor de Maori's. Geen probleem, het was wel een aanrader. Deze grot, Kawiti cave, is allesbehalve toeristisch, zeker als je het vergelijkt met de grote Waitomo caves, maar dat maakt ze natuurlijk wel aantrekkelijker. Ons groepje bestaat uit 4 toeristen en een prima Maori gids. En het is een mooie grot, absoluut. En naast de glimwormen kan je ook nog van dichtbij reuzenpalingen in het beekje zien dat door de grot loopt.

We slaan ons kamp op in Paihia, een beetje een toeristisch trekpleister, maar ook wel gezellig.

Een van de dingen die je echt wel moet doen is de Waitangi Treaty ground bezoeken. Deze plek wordt aanzien als de geboorteplaats van Nieuw Zeeland. Hier heeft men een overeenkomst gesloten tussen Maori's en Engelsen. Een plek waar nog steeds wat controverse over bestaat, want de Maori's kwamen een beetje benadeeld uit de overeenkomst (puur op vertalen van Engels naar Maori). Maar goed, nu is het een museum over Maori cultuur, de eerste Engelse kolonisten en het verdrag zelf natuurlijk. Let wel op: zorg dat je gegeten hebt voor je binnen gaat. In was vergeten dat Thibaut ten gepaste tijden eten moet hebben. En kwam erachter toen hij naast de vriendelijke gids ging staan en ostentatief begon te zuchten. Toegegeven, de gids zijn Engels was niet zo verstaanbaar, wat ook niet hielp natuurlijk.
Nadien konden we nog een Maori gemeenschapshuis bezoeken en werden er gezangen opgevoerd. Ik vond het geweldig, Maori liedjes klinken ofwel heel Polynesisch (luilekker in een hangmat op het strand muziek) ofwel heel agressief (oorlogsliederen, Haka en dat soort toestanden). Thibaut was heel blij te merken dat de cafetaria nog open was (en ik ook).

We zijn ook eens het dorpje Russell gaan bezoeken. Je kan met een ferry vanuit Paihia ernaartoe en dan ben je er in een kwartier. Maar nu we die auto hadden dachten we dat een ritje ook wel leuk zou zijn. Bleek dat het eerste stukje nog gewoon asfaltweg was, maar verder grotendeels gravel (en slechte gravel). En wat doen mannen als je ze een beest van een auto geeft en slechte weg? Dat worden terug kleine jongetjes met speeltjes. Zo geweldig. Russell werd ooit The Hellhole of the Pacific genoemd. Voor het verdrag van Waitangi ging het er nogal stevig aan toe hier, het was een stadje waar rovers en piraten konden doen wat ze wilden. Nu is het een plek voor gepensioneerden en voor dikke toeristen die even hun gigantisch cruiseschip mogen verlaten. En dus vonden we het niet zo erg om terug de auto in te kruipen en die in Parijs-Dakar stijl over de gravel te sturen.

Paragliden. Dat stond verder ook nog op het programma. Hier heb ik eigenlijk enkel een filmpje van, en dat kan ik niet posten omdat het te lang duurt. Maar goed, je hangt aan een parachute (naast elkaar, dat was wel leuk) en die parachute hangt aan een speedboot. De firma die dit organiseert, beweert dat je tot 400 m boven de grond hangt. Nu dat lijkt me misschien wat overdreven. Ze zullen waarschijnlijk 400m touw hebben, maar toch hang je een vies stukje boven het water. Het uitzicht is enorm en het is een pak goedkoper dan een helikopter huren (iets wat ook intrek is in NZ), plus het is heerlijk rustig. Al kon je dat niet zeggen van de adrenaline die door ons lichaam raasde.

Na een paar dagen ontspanning was het wel weer tijd om te fietsen. Maar dat is voor de volgende post.