Een laatste trail alvorens terug richting Auckland te rijden. En dus waren we van plan om The Twin Coast Cycle Trail te fietsen. En dat was een prima keuze. Dit is alweer een mooie trail door gevarieerd landschap, met veel (naar NZ normen toch, dus elke 30km kom je een café of general store tegen) cafeetjes. De eerste dag is volledig vlak en gaat langs the Bay of Islands door geweldig wetlands.
In Kawakawa staan de bekende Hundertwasser toiletten. Ik ben zelf geen grote kenner van architectuur, maar die Hundertwasser blijkt een beetje de Kiwi Gaudi te zijn. (Al was Thibaut niet onder de indruk 😁).
Hierna ging het omhoog richting Kaikohe. Dit blijkt een overwegend Maori stadje te zijn. Het is de eerste keer dat ik ergens kom waar de menu niet alleen in het Engels, maar ook in het Maori geschreven is. Ik heb al gezegd dat die Maori's er best angstaanjagend uit kunnen zien, vooral als ze de Haka uitvoeren. Maar ook als ze met elkaar praten is dat eerder brullen dan rustig praten. Ik ben een paar keer zo geschrokken dat ik bijna van mijne fiets viel terwijl we langs een huis fietste en de vrouw des huizes waarschijnlijk haar man begroette en vroeg hoe zijn dag geweest was. Maar als Maori's lachen is dat de meest aanstekelijke lach die je je kunt voorstellen. Terwijl onze lach klinkt als 'hahaha', klinkt het bij de Maori's als 'hihihi'. Enorm grappig, dus als er eentje begint lig ik meestal mee plat.
Ik ga hier ook nog eens naar de kapper. De mevrouw die ik aanspreek vraagt me even geduld te hebben, want zij past gewoon even op de winkel. Dan komt de kapster binnen, een gorilla van een vrouw. Ze grommelt naar me en kijkt naar een stoel en dus ga ik daar maar braaf in zitten. Dan vraagt ze: How? en kijkt me aan van: 'En gij moogt blij zijn dat ge geen banaan zijt, anders had ik u nu al opgevreten.' Ik probeer het zo goed mogelijk uit te leggen, en van dan af aan moet ik gewoon zwijgen en stil zitten en hopen dat mijn oren er nog aanhangen op het einde van de rit. Na 5 min wordt de schort van me afgetrokken, ze wankelt naar de kassa en gromt: $20. Normaal gezien vraagt men op het einde van een kapbeurt of het ok is en zwaait men wat met een spiegel, hier niet dus. Dan ziet ze mijn helm en begint een hele babbel over dat ze vroeger ook ging fietsen, maar nu last van haar knieën heeft. Op een bepaald moment vertel ik blijkbaar iets grappigs en klinkt er de erkende 'hihihi' en komen we beiden niet bij van het lachen (ook al weet ik niet meer waarom). En zo bleek het een grappige gorilla te zijn en ging ik tevreden terug, al was mijn haar nog wat te lang.
Onderweg komen we veel ... kalkoenen tegen maar ook wilde kippen, fazanten, Californische kwartels, fazanten en parelhoentjes.
Wel vervelend zijn dit soort hekjes. Over een stuk van 30km kwamen we er maar liefst 18 tegen. Dat wil zeggen dat als je al je spullen bij hebt, je 18 x alles moet af- en opladen. Gelukkig hadden we een auto en konden we onze bagage achter laten. De reden voor deze hekjes is er voor te zorgen dat er geen paarden en motors op de paden komen. Dus er is wel degelijk een reden, al blijft het vervelend.
We fietsen nog maar eens door kiwi-gebied, maar nog steeds geen gezien in het wild. Wat je wel ziet zijn massa's ijsvogels. Prachtig. Op een bepaald moment zie ik een hagedisje, roep Thibaut en als ik me terug omdraai zit er een ijsvogeltje voor onze neus met een lekker hagedis-hapje.
Verder tot het einde van de trail.
En er was ook nog een BMX parcours waar we ons konden uitleven en waar ik moest constateren dat ik geen 12 meer ben. Niet dat ik meer op mijn gezicht ging, alleen maar dat het meer pijn deed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten